سر برده فرو در لاک
ویران شده بستان ها
تا چشم خمارآلود
بیند هَدَم جان ها
هر لاله که می میرد
جایش علفی روید
این برکه ی خشکیده
شد مزبَله ی غم ها
کو نغمه ی خوش الحان
تا زنده کند رِندان
بر این نفسِ خسته
یک دم فکند بَلوا
دائم به بلا محکوم
از آه و فغان مشحون
بیچاره بوَد رندی
کو گم شَوَدش معنا
چون دورِ زمان اینست
غم، قاتِق مسکین است
در سفره ی درویشان
شادی نشود پیدا
ما را به غَدَر بردند
خود شهد عسل خوردند
آن ریشه ز آفت مرد
پژمرده دگر گل ها
خورشید مگر تابد
بر مزرعه ی بی بر
تا بارِ دگر ریزد
خونی به رگ و پِی ها
کو رونق خُم خانه
وان جلوه ی کاشانه
"هایل" ز چه می نالی؟
ساقی چه کند مِی را؟
تعداد آرا : 3 | مجموع امتیاز : 4 از 5
نظر 6
امیر عاجلو 10 اسفند 1399 06:29
درود و سلام موفق و مانا باشید
کاویان هایل مقدم 10 اسفند 1399 13:24
سرفراز باشید بزرگوار
علی آقا اخوان ملایری 10 اسفند 1399 11:23
هزاران درود بر شما استاد ارجمند ادیب فرزانه و فرهیخته
بسیار زیبا، دلنشین، قابل تامل و معنادار سروده اید
قلمتان نویسا، شاعرانگی هایتان مستدام باد
کاویان هایل مقدم 10 اسفند 1399 13:24
درود بر چشم نکته بین شما عزیز دلاویز
میثم علی یزدی 12 اسفند 1399 04:58
درود استاد گرامی
ماندگار باشید
کاویان هایل مقدم 12 اسفند 1399 13:46
سپاس مند همین کوچک نوازی شما برادر